Mikrosilniki zasilane przez katalizator enzymatyczny

1. Wiązanie biotynylowanego DNA na końcu 5′, o wielkości od 100 do 5000 par zasad, badano przy użyciu  cząstek  lateksu  polistyrenowego pokrytych streptawidyną o  średnicach od 0,944 do 0,090 mikrona.
2. Eksperymentalne stałe wiązania i stałe szybkości postępującej reakcji w fazie stałej zostały określone jako o kilka rzędów wielkości niższe niż wartości oddziaływania biotyna- streptawidyna  w roztworze zgodnie z oczekiwaniami i wykazano, że zależą od wielkości zarówno ligandu, jak i substratu.
3. Zaobserwowane przegięcie stałej wiązania biotynylowanego DNA pojawiło się około 1000 par zasad, prawdopodobnie wskazując na różne orientacje powierzchni makroligandu powyżej i poniżej tej krytycznej wielkości.
4. Efekt ten był bardziej wyraźny w przypadku mniejszych  cząstek lateksu  użytych w tym badaniu i uwydatnił możliwe różnice w ułożeniu powierzchni  streptawidyny na cząstkach  o różnej wielkości  .
5. Stwierdzono, że ograniczenie dyfuzji do reakcji wiązania było znaczące we wszystkich przypadkach.

W niniejszej pracy ustalono wykładniczą zależność między doświadczalną stałą wiązania a liczbą par zasad w biotynylowanym DNA. Ta zależność prawdopodobnie dostarcza środków do przewidywania pojemności i szybkości wiązania w przypadkach, gdy wymagana jest adsorpcja, oczyszczanie i uwalnianie większych łańcuchów DNA.